a§ a§ Ecloga prima.    

Meliboeus    1,1
Tityre, tu patulae recubans sub tegmine fagi
siluestrem tenui Musam meditaris auena;
nos patriae finis et dulcia linquimus arua.
nos patriam fugimus; tu, Tityre, lentus in umbra
formosam resonare doces Amaryllida siluas.    1,5

Tityrus
O Meliboee, deus nobis haec otia fecit.
namque erit ille mihi semper deus, illius aram
saepe tener nostris ab ouilibus imbuet agnus.
ille meas errare boues, ut cernis, et ipsum
ludere quae uellem calamo permisit agresti.    1,10

Meliboeus
Non equidem inuideo, miror magis; undique totis
usque adeo turbatur agris. en ipse capellas
protenus aeger ago; hanc etiam uix, Tityre, duco.
hic inter densas corylos modo namque gemellos,
spem gregis, a, silice in nuda conixa reliquit.    1,15
saepe malum hoc nobis, si mens non laeua fuisset,
de caelo tactas memini praedicere quercus.
sed tamen iste deus qui sit da, Tityre,nobis.

Tityrus
Urbem quam dicunt Romam, Meliboee, putaui
stultus ego huic nostrae similem, cui saepe solemus    1,20
pastores ouium teneros depellere fetus.
sic canibus catulos similes, sic matribus haedos
noram, sic paruis componere magna solebam.
uerum haec tantum alias inter caput extulit urbes
quantum lenta solent inter uiburna cupressi.    1,25

Meliboeus
Et quae tanta fuit Romam tibi causa uidendi?

Tityrus
Libertas, quae sera tamen respexit inertem,
candidior postquam tondenti barba cadebat,
respexit tamen et longo post tempore uenit,
postquam nos Amaryllis habet, Galatea reliquit.    1,30
namque - fatebor enim - dum me Galatea tenebat,
nec spes libertatis erat nec cura peculi.
quamuis multa meis exiret uictima saeptis
pinguis et ingratae premeretur caseus urbi,
non umquam grauis aere domum mihi dextra redibat.    1,35

Meliboeus
Mirabar quid maesta deos, Amarylli, uocares,
cui pendere sua patereris in arbore poma.
Tityrus hinc aberat. ipsae te, Tityre, pinus,
ipsi te fontes, ipsa haec arbusta uocabant.

Tityrus
Quid facerem? neque seruitio me exire licebat    1,40
nec tam praesentis alibi cognoscere diuos.
hic illum uidi iuuenem, Meliboee, quot annis
bis senos cui nostra dies altaria fumant,
hic mihi responsum primus dedit ille petenti:
'pascite ut ante boues, pueri, submittite tauros.'    1,45

Meliboeus
Fortunate senex, ergo tua rura manebunt
et tibi magna satis, quamuis lapis omnia nudus
limosoque palus obducat pascua iunco.
non insueta grauis temptabunt pabula fetas
nec mala uicini pecoris contagia laedent.    1,50
fortunate senex, hic inter flumina nota
et fontis sacros frigus captabis opacum;
hinc tibi, quae semper, uicino ab limite saepes
Hyblaeis apibus florem depasta salicti
saepe leui somnum suadebit inire susurro;    1,55
hinc alta sub rupe canet frondator ad auras,
nec tamen interea raucae, tua cura, palumbes
nec gemere aeria cessabit turtur ab ulmo.

Tityrus
Ante leues ergo pascentur in aethere cerui
et freta destituent nudos in litore pisces,    1,60
ante pererratis amborum finibus exsul
aut Ararim Parthus bibet aut Germania Tigrim,
quam nostro illius labatur pectore uultus.

Meliboeus
At nos hinc alii sitientis ibimus Afros,
pars Scythiam et rapidum cretae ueniemus Oaxen    1,65
et penitus toto diuisos orbe Britannos.
en umquam patrios longo post tempore finis
pauperis et tuguri congestum caespite culmen,
post aliquot, mea regna, uidens mirabor aristas?
impius haec tam culta noualia miles habebit,    1,70
barbarus has segetes. en quo discordia ciuis
produxit miseros; his nos conseuimus agros!
insere nunc, Meliboee, piros, pone ordine uites.
ite meae, felix quondam pecus, ite capellae.
non ego uos posthac uiridi proiectus in antro    1,75
dumosa pendere procul de rupe uidebo;
carmina nulla canam; non me pascente, capellae,
florentem cytisum et salices carpetis amaras.

Tityrus
Hic tamen hanc mecum poteras requiescere noctem
fronde super uiridi. sunt nobis mitia poma,    1,80
castaneae molles et pressi copia lactis,
et iam summa procul uillarum culmina fumant
maioresque cadunt altis de montibus umbrae.

a§ a§ Ecloga secunda    

Formosum pastor Corydon ardebat Alexin,    2,1
delicias domini, nec quid speraret habebat.
tantum inter densas, umbrosa cacumina, fagos
adsidue ueniebat. ibi haec incondita solus

montibus et siluis studio iactabat inani;    2,5
'O crudelis Alexi, nihil mea carmina curas?
nil nostri miserere? mori me denique cogis?
nunc etiam pecudes umbras et frigora captant,
nunc uirides etiam occultant spineta lacertos,

Thestylis et rapido fessis messoribus aestu    2,10
alia serpyllumque herbas contundit olentis.
at mecum raucis, tua dum uestigia lustro,
sole sub ardenti resonant arbusta cicadis.
nonne fuit satius tristis Amaryllidos iras

atque superba pati fastidia? nonne Menalcan,    2,15
quamuis ille niger, quamuis tu candidus esses?
o formose puer, nimium ne crede colori;
alba ligustra cadunt, uaccinia nigra leguntur.
Despectus tibi sum nec qui sim quaeris, Alexi,

quam diues pecoris, niuei quam lactis abundans.    2,20
mille meae Siculis errant in montibus agnae;
lac mihi non aestate nouum, non frigore defit.
canto quae solitus, si quando armenta uocabat,
Amphion Dircaeus in Actaeo Aracyntho.

nec sum adeo informis; nuper me in litore uidi,    2,25
cum placidum uentis staret mare. non ego Daphnin
iudice te metuam, si numquam fallit imago.
O tantum libeat mecum tibi sordida rura
atque humilis habitare casas et figere ceruos

haedorumque gregem uiridi compellere hibisco!    2,30
mecum una in siluis imitabere Pana canendo.
Pan primum calamos cera coniungere pluris
instituit, Pan curat ouis ouiumque magistros;
nec te paeniteat calamo triuisse labellum.

haec eadem ut sciret, quid non faciebat Amyntas?    2,35
est mihi disparibus septem compacta cicutis
fistula, Damoetas dono mihi quam dedit olim
et dixit moriens: 'te nunc habet ista secundum';
dixit Damoetas, inuidit stultus Amyntas.

praeterea duo — nec tuta mihi ualle reperti —    2,40
capreoli sparsis etiam nunc pellibus albo,
bina die siccant ouis ubera; quos tibi seruo.
iam pridem a me illos abducere Thestylis orat;
et faciet, quoniam sordent tibi munera nostra.

Huc ades, o formose puer, tibi lilia plenis    2,45
ecce ferunt Nymphae calathis; tibi candida Nais,
pallentis uiolas et summa papauera carpens,
narcissum et florem iungit bene olentis anethi;
tum casia atque aliis intexens suauibus herbis

mollia luteola pingit uaccinia caltha.    2,50
ipse ego cana legam tenera lanugine mala
castaneasque nuces, mea quas Amaryllis amabat;
addam cerea pruna   — honos erit huic quoque pomo   —
et uos, o lauri, carpam et te, proxime myrte,

sic positae quoniam suauis miscetis odores.    2,55
Rusticus es, Corydon; nec munera curat Alexis
nec, si muneribus certes, concedat Iollas.
heu heu, quid uolui misero mihi? floribus Austrum
perditus et liquidis inmissi fontibus apros.

Quem fugis, a, demens? habitarunt di quoque siluas    2,60
Dardaniusque Paris. Pallas quas condidit arces
ipsa colat; nobis placeant ante omnia siluae.
torua leaena lupum sequitur, lupus ipse capellam,
florentem cytisum sequitur lasciua capella,

te Corydon, o Alexi; trahit sua quemque uoluptas.    2,65
Aspice, aratra iugo referunt suspensa iuuenci
et sol crescentis decedens duplicat umbras.
me tamen urit amor; quis enim modus adsit amori?
a, Corydon, Corydon, quae te dementia cepit!

semiputata tibi frondosa uitis in ulmo.    2,70
quin tu aliquid saltem potius, quorum indiget usus,
uiminibus mollique paras detexere iunco?
inuenies alium, si te hic fastidit, Alexin.'

a§ a§ Ecloga tertia    

Menalcas    3,1
Dic mihi, Damoeta, cuium pecus? An Meliboei?

Damoetas
Non, uerum Aegonos; nuper mihi tradidit Aegon.

Menalcas
Infelix o semper, oues, pecus! ipse Neaeram
dum fouet ac ne me sibi praeferat illa ueretur,
hic alienus ouis custos bis mulget in hora,    3,5
et sucus pecori et lac subducitur agnis.

Damoetas
Parcius ista uiris tamen obicienda memento.
nouimus et qui te transuersa tuentibus hircis
et quo — sed faciles Nymphae risere — sacello.

Menalcas
Tum, credo, cum me arbustum uidere Miconos    3,10
atque mala uitis incidere falce nouellas.

Damoetas
Aut hic ad ueteres fagos cum Daphnidos arcum
fregisti et calamos, quae tu, peruerse Menalca,
et, cum uidisti puero donata, dolebas
et, si non aliqua nocuisses, mortuus esses.    3,15

Menalcas
Quid domini faciant, audent cum talia fures?
non ego te uidi Damonos, pessime, caprum
excipere insidiis multum latrante Lycisca?
et cum clamarem 'quo nunc se proripit ille?
Tityre, coge pecus', tu post carecta latebas.    3,20

Damoetas
An mihi cantando uictus non redderet ille,
quem mea carminibus meruisset fistula caprum?
si nescis, meus ille caper fuit; et mihi Damon
ipse fatebatur sed reddere posse negabat.

Menalcas
Cantando tu illum? aut umquam tibi fistula cera    3,25
iuncta fuit? non tu in triuiis, indocte, solebas
stridenti miserum stipula disperdere carmen?

Damoetas
Vis ergo inter nos quid possit uterque uicissim
experiamur? ego hanc uitulam — ne forte recuses,
bis uenit ad mulctram, binos alit ubere fetus —    3,30
depono; tu dic mecum quo pignore certes.

Menalcas
De grege non ausim quicquam deponere tecum.
est mihi namque domi pater, est iniusta nouerca,
bisque die numerant ambo pecus, alter et haedos.
uerum, id quod multo tute ipse fatebere maius,    3,35
insanire libet quoniam tibi, pocula ponam
fagina, caelatum diuini opus Alcimedontos,
lenta quibus torno facili superaddita uitis
diffusos hedera uestit pallente corymbos.
in medio duo signa, Conon et — quis fuit alter,    3,40
descripsit radio totum qui gentibus orbem,
tempora quae messor, quae curuus arator haberet?
necdum illis labra admoui, sed condita seruo.

Damoetas
Et nobis idem Alcimedon duo pocula fecit
et molli circum est ansas amplexus acantho    3,45
Orpheaque in medio posuit siluasque sequentis;
necdum illis labra admoui, sed condita seruo.
si ad uitulam spectas, nihil est quod pocula laudes.

Menalcas
Numquam hodie effugies; ueniam quocumque uocaris.
audiat haec tantum uel qui uenit, ecce Palaemon.    3,50
efficiam posthac ne quemquam uoce lacessas.

Damoetas
Quin age, si quid habes; in me mora non erit ulla
nec quemquam fugio. tantum, uicine Palaemon,
sensibus haec imis — res est non parua — reponas.

Palaemon
Dicite, quandoquidem in molli consedimus herba.    3,55
et nunc omnis ager, nunc omnis parturit arbos,
nunc frondent siluae, nunc formosissimus annus.
incipe, Damoeta; tu deinde sequere, Menalca.
alternis dicetis; amant alterna Camenae.

Damoetas
Ab Ioue principium Musae, Iouis omnia plena;    3,60
ille colit terras, illi mea carmina curae.

Menalcas
Et me Phoebus amat; Phoebo sua semper apud me
munera sunt, lauri et suaue rubens hyacinthus.

Damoetas
Malo me Galatea petit, lasciua puella,
et fugit ad salices et se cupit ante uideri.    3,65

Menalcas
At mihi sese offert ultro meus ignis, Amyntas,
notior ut iam sit canibus non Delia nostris.

Damoetas
Parta meae Veneri sunt munera; namque notaui
ipse locum aeriae quo congessere palumbes.

Menalcas
Quod potui, puero siluestri ex arbore lecta    3,70
aurea mala decem misi; cras altera mittam.

Damoetas
O quotiens et quae nobis Galatea locuta est!
partem aliquam, uenti, diuom referatis ad auris.

Menalcas
Quid prodest quod me ipse animo non spernis, Amynta,
si, dum tu sectaris apros, ego retia seruo?    3,75

Damoetas
Phyllida mitte mihi; meus est natalis, Iolla,
cum faciam uitula pro frugibus, ipse uenito.

Menalcas
Phyllida amo ante alias; nam me discedere fleuit
et longum 'formose, uale, uale,' inquit, Iolla.

Damoetas
Triste lupus stabulis, maturis frugibus imbres,    3,80
arboribus uenti, nobis Amaryllidos irae.

Menalcas
Dulce satis umor, depulsis arbutus haedis,
lenta salix feto pecori, mihi solus Amyntas.

Damoetas
Pollio amat nostram, quamuis est rustica, Musam;
Pierides, uitulam lectori pascite uestro.    3,85

Menalcas
Pollio et ipse facit noua carmina; pascite taurum,
iam cornu petat et pedibus qui spargat harenam.

Damoetas
Qui te, Pollio, amat ueniat quo te quoque gaudet;
mella fluant illi, ferat et rubus asper amomum.

Menalcas
Qui Bauium non odit, amet tua carmina, Meui,    3,90
atque idem iungat uulpes et mulgeat hircos.

Damoetas
Qui legitis flores et humi nascentia fraga,
frigidus — o pueri, fugite hinc — latet anguis in herba.

Menalcas
Parcite, oues, nimium procedere; non bene ripae
creditur; ipse aries etiam nunc uellera siccat.    3,95

Damoetas
Tityre, pascentis a flumine reice capellas;
ipse, ubi tempus erit, omnis in fonte lauabo.

Menalcas
Cogite oues, pueri; si lac praeceperit aestus,
ut nuper, frustra pressabimus ubera palmis.

Damoetas
Heu heu, quam pingui macer est mihi taurus in eruo!    3,100
idem amor exitium pecori pecorisque magistro.

Menalcas
His certe — neque amor causa est — uix ossibus haerent;
nescio quis teneros oculus mihi fascinat agnos.

Damoetas
Dic quibus in terris — et eris mihi magnus Apollo —
tris pateat caeli spatium non amplius ulnas.    3,105

Menalcas
Dic quibus in terris inscripti nomina regum
nascantur flores, et Phyllida solus habeto.

Palaemon
Non nostrum inter uos tantas componere lites:
et uitula tu dignus et hic et quisquis amores
aut metuet dulcis aut experietur amaros.    3,110
claudite iam riuos, pueri; sat prata biberunt.

a§ a§ Ecloga quarta    

Sicelides Musae, paulo maiora canamus.    4,1
non omnis arbusta iuuant humilesque myricae;
si canimus siluas, siluae sint consule dignae.
Ultima Cumaei uenit iam carminis aetas;

magnus ab integro saeclorum nascitur ordo.    4,5
iam redit et Virgo, redeunt Saturnia regna,
iam noua progenies caelo demittitur alto.
tu modo nascenti puero, quo ferrea primum
desinet ac toto surget gens aurea mundo,

casta faue Lucina; tuus iam regnat Apollo.    4,10
Teque adeo decus hoc aeui, te consule, inibit,
Pollio, et incipient magni procedere menses;
te duce, si qua manent sceleris uestigia nostri,
inrita perpetua soluent formidine terras.

ille deum uitam accipiet diuisque uidebit    4,15
permixtos heroas et ipse uidebitur illis
pacatumque reget patriis uirtutibus orbem.
At tibi prima, puer, nullo munuscula cultu
errantis hederas passim cum baccare tellus

mixtaque ridenti colocasia fundet acantho.    4,20
ipsae lacte domum referent distenta capellae
ubera nec magnos metuent armenta leones;
ipsa tibi blandos fundent cunabula flores.
occidet et serpens et fallax herba ueneni

occidet; Assyrium uulgo nascetur amomum.    4,25
At simul heroum laudes et facta parentis
iam legere et quae sit poteris cognoscere uirtus,
molli paulatim flauescet campus arista
incultisque rubens pendebit sentibus uua

et durae quercus sudabunt roscida mella.    4,30
Pauca tamen suberunt priscae uestigia fraudis,
quae temptare Thetin ratibus, quae cingere muris
oppida, quae iubeant telluri infindere sulcos.
alter erit tum Tiphys et altera quae uehat Argo

delectos heroas; erunt etiam altera bella    4,35
atque iterum ad Troiam magnus mittetur Achilles.
Hinc, ubi iam firmata uirum te fecerit aetas,
cedet et ipse mari uector nec nautica pinus
mutabit merces; omnis feret omnia tellus.

non rastros patietur humus, non uinea falcem,    4,40
robustus quoque iam tauris iuga soluet arator;
nec uarios discet mentiri lana colores,
ipse sed in pratis aries iam suaue rubenti
murice, iam croceo mutabit uellera luto,

sponte sua sandyx pascentis uestiet agnos.    4,45
'Talia saecla' suis dixerunt 'currite' fusis
concordes stabili fatorum numine Parcae.
Adgredere o magnos — aderit iam tempus — honores,
cara deum suboles, magnum Iouis incrementum.

aspice conuexo nutantem pondere mundum,    4,50
terrasque tractusque maris caelumque profundum;
aspice, uenturo laetantur ut omnia saeclo.
O mihi tum longae maneat pars ultima uitae,
spiritus et quantum sat erit tua dicere facta:

non me carminibus uincat nec Thracius Orpheus    4,55
nec Linus, huic mater quamuis atque huic pater adsit,
Orphei Calliopea, Lino formosus Apollo.
Pan etiam, Arcadia mecum si iudice certet,
Pan etiam Arcadia dicat se iudice uictum.

Incipe, parue puer, risu cognoscere matrem;    4,60
matri longa decem tulerunt fastidia menses.
incipe, parue puer. qui non risere parenti,
nec deus hunc mensa dea nec dignata cubili est.

a§ a§ Ecloga quinta    

Menalcas    5,1
Cur non, Mopse, boni quoniam conuenimus ambo
tu calamos inflare leuis, ego dicere uersus,
hic corylis mixtas inter consedimus ulmos?

Mopsus
Tu maior; tibi me est aequom parere, Menalca,
siue sub incertas Zephyris motantibus umbras,    5,5
siue antro potius succecimus. Aspice ut antrum
siluestris raris sparsit labrusca racemis.

Menalcas
Montibus in nostris solus tibi certat Amyntas.

Mopsus
Quid, si idem certet Phoebum superare canendo?

Menalcas
Incipe, Mopse, prior, si quos aut Phyllidis ignis    5,10
aut Alconis habes laudes aut iurgia Codri;
incipe; pascentis seruabit Tityrus haedos.

Mopsus
Immo haec in uiridi nuper quae cortice fagi
carmina descripsi et modulans alterna notaui,
experiar: tu deinde iubeto certet Amyntas.    5,15

Menalcas
Lenta salix quantum pallenti cedit oliuae,
puniceis humilis quantum saliunca rosetis,
iudicio nostro tantum tibi cedit Amyntas.
Sed tu desine plura, puer; successimus antro.

Mopsus
Exstinctum Nymphae crudeli funere Daphnim    5,20
flebant (uos coryli testes et flumina Nymphis),
cum complexa sui corpus miserabile nati
atque deos atque astra uocat crudelia mater.
Non ulli pastos illis egere diebus
frigida, Daphni, boues ad flumina: nulla neque amnem    5,25
libauit quadrupes, nec graminis attigit herbam.
Daphni, tuom Poenos etiam ingemuisse leones
interitum montesque feri siluaque loquontur.
Daphnis et Armenias curru subiungere tigris
instituit; Daphnis thiasos inducere Bacchi,    5,30
et foliis lentas intexere mollibus hastas.
Vitis ut arboribus decori est, ut uitibus uuae,
ut gregibus tauri, segetes ut pinguibus aruis,
tu decus omne tuis. Postquam te fata tulerunt,
ipsa Pales agros atque ipse reliquit Apollo.    5,35
Grandia saepe quibus mandauimus hordea sulcis,
infelix lolium et steriles nascuntur auenae;
pro molli uiola, pro purpureo narcisso
carduos et spinis surgit paliurus acutis.
Spargite humum foliis, inducite fontibus umbras,    5,40
pastores (mandat fieri sibi talia Daphnis),
et tumulum facite, et tumulo superaddite carmen:
Daphnis ego in siluis hinc usque ad sidera notus
formosi pecoris custos formosior ipse.

Menalcas
Tale tuom carmen nobis, diuine poeta,    5,45
quale sopor fessis in gramine, quale per aestum
dulcis aquae saliente sitim restinguere riuo.
Nec calamis solum aequiperas, sed uoc magistrum;
fortunate puer, tu nunc eris alter ab illo.
Nos tamen haec quocumque modo tibi nostra uicissim    5,50
dicemus, Daphnimque tuom tollemus ad astra;
Daphnim ad astra feremus: amauit nos quoque Daphnis.

Mopsus
An quicquam nobis tali sit munere maius?
Et puer ipse fuit cantari dignus, et ista
iam pridem Stimichon laudauit carmina nobis.    5,55<

Menalcas
Candidus insuetum miratur limen Olympi
sub pedibus uidet nubes et sidera Daphnis.
Ergo alacris siluas et cetera rura uoluptas
Panaque pastoresque tenet Dryadasque puellas.
Nec lupus insidias pecori, nec retia ceruis    5,60
ulla dolum meditantur: amat bonus otia Daphnis.
Ipsi laetitia uoces ad sidera iactant
intonsi montes; ipsae iam carmina rupes,
ipsa sonant arbusta: "Deus, deus ille, Menalca!"
Sis bonus o felixque tuis! En quattuor aras:    5,65
ecce duas tibi, Daphni, duas altaria Phoebo.
Pocula bina nouo spumantia lacte quotannis,
craterasque duo statuam tibi pinguis oliui,
et multo in primis hilarans conuiuia Baccho,
ante focum, si frigus erit, si messis, in umbra,    5,70
uina nouom fundam calathis Ariusia nectar.
Cantabunt mihi Damoetas et Lyctius Aegon;
saltantis Satyros imitabitur Alphesiboeus.
Haec tibi semper erunt, et cum sollemnia uota
reddemus Nymphis, et cum lustrabimus agros.    5,75
Dum iuga montis aper, fluuios dum piscis amabit,
dumque thymo pascentur apes, dum rore cicadae,
semper honos nomenque tuom laudesque manebunt.
Vt Baccho Cererique, tibi sic uota quotannis
agricolae facient: damnabis tu quoque uotis.    5,80

Mopsus
Quae tibi, quae tali reddam pro carmine dona?
Nam neque me tantum uenientes sibilus Austri
nec percussa iuuant fluctu tam litora, nec quae
saxosas inter decurrunt flumina uallis.

Menalcas
Hac te nos fragili donabimus ante cicuta:    5,85
haec nos "Formosum Corydon ardebat Alexim",
haec eadem docuit "Cuium pecus? an Meliboei?"

Mopsus
At tu sume pedum, quod, me cum saepe rogaret,
non tulit Antigenes (et erat tum dignus amari),
formosum paribus nodis atque aere, Menalca.    5,90

a§ a§ Ecloga sexta    

Prima Syracosio dignata est ludere uersu    6,1
nostra, neque erubuit siluas habitare, Thalia.
Cum canerem reges et proelia, Cynthius aurem
uellit, et admonuit: "Pastorem, Tityre, pinguis

pascere oportet ouis, deductum dicere carmen."    6,5
Nunc ego (namque super tibi erunt, qui dicere laudes,
Vare, tuas cupiant, et tristia condere bella)
agrestem tenui meditabor harundine musam.
Non iniussa cano. Si quis tamen haec quoque, si quis

captus amore leget, te nostrae, Vare, myricae,    6,10
te nemus omne canet; nec Phoebo gratior ulla est
quam sibi quae Vari praescripsit pagina nomen.
Pergite, Pierides. Chromis et Mnasylus in antro
Silenum pueri somno uidere iacentem,

inflatum hesterno uenas, ut semper, Iaccho;    6,15
serta procul tantum capiti delapsa iacebant,
et grauis attrita pendebat cantharus ansa.
Adgressi (nam saepe senex spe carminis ambo
luserat) iniciunt ipsis ex uincula sertis.

Addit se sociam timidisque superuenit Aegle.    6,20
Aegle, Naiadum pulcherrima, iamque uidenti
sanguineis frontem moris et tempora pingit.
Ille dolum ridens: "Quo uincula nectitis?" inquit.
"Soluite me, pueri; satis est potuisse uideri.

Carmina quae uoltis cognoscite; carmina uobis,    6,25
huic aliud mercedis erit." Simul incipit ipse.
Tum uero in numerum Faunosque ferasque uideres
ludere, tum rigidas motare cacumina quercus.
Nec tantum Phoebo gaudet Parnasia rupes,

nec tantum Rhodope miratur et Ismarus Orphea.    6,30
Namque canebat uti magnum per inane coacta
semina terrarumque animaeque marisque fuissent
et liquidi simul ignis; ut his exordia primis
omnia, et ipse tener mundi concreuerit orbis;

tum durare solum et discludere Nerea ponto    6,35
coeperit, et rerum paulatim sumere formas;
iamque nouom terrae stupeant lucescere solem,
altius atque cadant submotis nubibus imbres,
incipiant siluae cum primum surgere, cumque

rara per ignaros errent animalia montis.    6,40
Hinc lapides Pyrrhae iactos, Saturnia regna,
Caucasiasque refert uolucris, furtumque Promethei.
His adiungit Hylan nautae quo fonte relictum
clamassent, ut litus Hyla, Hyla, omne sonaret;

et fortunatam, si numquam armenta fuissent,    6,45
Pasiphaen niuei solatur amore iuuenci.
A! uirgo infelix, quae te dementia cepit!
Proetides implerunt falsis mugitibus agros;
at non tam turpis pecudum tamen ulla secuta

concubitus, quamuis collo timuisset aratrum,    6,50
et saepe in leui quaesisset cornua fronte.
A! uirgo infelix, tu nunc in montibus erras:
ille, latus niueum molli fultus hyacintho,
ilice sub nigra pallentis ruminat herbas,

aut aliquam in magno sequitur grege. "Claudite Nymphae,    6,55
Dictaeae Nymphae, nemorum iam claudite saltus,
si qua forte ferant oculis sese obuia nostris
errabunda bouis uestigia: forsitan illum
aut herba captum uiridi aut armenta secutum

perducant aliquae stabula ad Cortynia uaccae."    6,60
Tum canit Hesperidum miratam mala puellam;
tum Phaethontiadas musco circundat amarae
corticis, atque solo proceras erigit alnos.
Tum canit, errantem Permessi ad flumina Gallum

Aonas in montis ut duxerit una sororum,    6,65
utque uiro Phoebi chorus adsurrexerit omnis;
ut Linus haec illi diuino carmine pastor,
floribus atque apio crinis ornatus amaro,
dixerit: "Hos tibi dant calamos, en accipe, Musae,

Ascraeo quos ante seni; quibus ille solebat    6,70
cantando rigidas deducere montibus ornos.
His tibi Grynei nemoris dicatur origo,
ne quis sit lucus quo se plus iactet Apollo."
Quid loquar aut Scyllam Nisi, quam fama secuta est

candida succinctam latrantibus inguina monstris    6,75
Dulichias uexasse rates, et gurgite in alto,
a, timidos nautas canibus lacerasse marinis,
aut ut mutatos Terei narrauerit artus,
quas illi Philomela dapes, quae dona pararit,

quo cursu deserta petiuerit, et quibus ante    6,80
infelix sua tecta super uolitauerit alis?
Omnia, quae Phoebo quondam meditante beatus
audiit Eurotas iussitque ediscere laurus,
ille canit (pulsae referunt ad sidera ualles),

cogere donec ouis stabulis numerumque referre    6,85
iussit et inuito processit Vesper Olympo.

a§ a§ Ecloga septima    

Meliboeus    7,1
Forte sub arguta consederat ilice Daphnis,
compulerantque greges Corydon et Thyrsis in unum,
Thyrsis ouis, Corydon distentas lacte capellas,
ambo florentes aetatibus, Arcades ambo,
et cantare pares et repondere parati.    7,5
Huc mihi, dum teneras defendo a frigore myrtos,
uir gregis ipse caper deerrauerat; atque ego Daphnim
adspicio. Ille ubi me contra uidet: "Ocius" inquit
"huc ades, o Meliboee; caper tibi saluos et haedi,
et, si quid cessare potes, requiesce sub umbra.    7,10
Huc ipsi potum uenient per prata iuuenci;
hic uiridis tenera praetexit harundine ripas
Mincius, eque sacra resonant examina quercu."
Quid facerem? Neque ego Alcippen, nec Phyllida habebam,
depulsos a lacte domi quae clauderet agnos,    7,15
et certamen erat, Corydon cum Thyrdide, magnum.
Posthabui tamen illorum mea seria ludo.
Alternis igitur contendere uersibus ambo
coepere; alternos Musae meminisse uolebant.
Hos Corydon, illos referebat in ordine Thyrsis.    7,20

Corydon
Nymphae, noster amor, Libethrides, aut mihi carmen,
quale meo Codro, concedite (proxima Phoebi
uersibus ille facit), aut, si non possumus omnes,
hic arguta sacra pendebit fistula pinu.

Thyrsis
Pastores, hedera nascentem ornate poetam,    7,25
Arcades, inuidia rumpantur ut ilia Codro;
aut, si ultra placitum laudarit, baccare frontem
cingite, ne uati noceat mala lingua futuro.

Corydon
Saetosi caput hoc apri tibi, Delia, paruos
et ramosa Micon uiuacis cornua cerui.    7,30
Si proprium hoc fuerit, leui de marmore tota
puniceo stabis suras euincta coturno.

Thyrsis
Sinum lactis et haec te liba, Priape, quotannis
exspectare sat est: custos es pauperis horti.
Nunc te marmoreum pro tempore fecimus; at tu,    7,35
si fetura gregem suppleuerit, aureus esto.

Corydon
Nerine Galatea, thymo mihi dulcior Hyblae,
candidior cycnis, hedera formosior alba,
cum primum pasti repetent praesepia tauri,
si qua tui Corydonis habet te cura, uenito.    7,40

Thyrsis
Immo ego Sardoniis uidear tibi amarior herbis
horridior rusco, proiecta uilior alga,
si mihi non haec lux toto iam longior anno est.
Ite domum pasti, si quis pudor, ite, iuuenci.

Corydon
Muscosi fontes, et somno mollior herba,    7,45
et quae uos rara uiridis tegit arbutus umbra,
solstitium pecori defendite: iam uenit aestas
torrida, iam lento turgent in palmite gemmae.

Thyrsis
Hic focus et taedae pingues, hic plurimus ignis
semper, et adsidua postes fuligine nigri;    7,50
hic tantum Boreae uramus frigora, quantum
aut numerum lupus aut torrenctia flumina ripas.

Corydon
Stant et iuniperi et castaneae hirsutae;
strata iacent passim sua quaeque sub arbore poma;
omnia nunc rident: at, si formosus Alexis    7,55
montibus his abeat, uideas et flumina sicca.

Thyrsis
Aret ager; uitio moriens sitit aeris herba;
Liber pampineas inuidit collibus umbras:
Phyllidis aduentu nostrae nemus omne uirebit,
Iuppiter et laeto descendet plurimus imbri.    7,60

Corydon
Populus Alcidae gratissima, uitis Iaccho,
formosae myrtus Veneri, sua laurea Phoebo,
Phyllis amat corylos; illas dum Phyllis amabit,
nec myrtus uincet corylos, nec laurea Phoebi.

Thyrsis
Fraxinus in siluis pulcherrima, pinus in hortis,    7,65
populus in fluuiis, abies in montibus altis:
saepius at si me, Lycida formose, reuisas,
fraxinus in siluis cedat tibi, pinus in hortis.

Meliboeus
Haec memini, et uictum frustra contendere Thyrsim.
Ex illo Corydon Corydon est tempore nobis.    7,70

a§ a§ Ecloga octaua    

Pastorum musam Damonis et Alphesiboei,    8,1
immemor herbarum quos est mirata iuuenca
certantis, quorum stupefactae carmine lynces,
et mutata suos requierunt flumina cursus,

Damonis musam dicemus et Alphesiboei.    8,5
Tu mihi seu magni superas iam saxa Timaui,
siue oram Illyrici legis aequoris, en erit umquam
ille dies, mihi cum liceat tua dicere facta?
En erit, ut liceat totum mihi ferre per orbem

sola Sophocleo tua carmina digna coturno?    8,10
A te principium; tibi desinet: accipe iussis
carmina coepta tuis, atque hanc sine tempora circum
inter uictricis hederam tibi serpere laurus.
Frigida uix caelo noctis decesserat umbra,

cum ros in tenera pecori gratissimus herba,    8,15
incumbens tereti Damon sic coepit oliuae:
"Nascere, praeque diem ueniens age, Lucifer, almum,
coniugis indigno Nysae deceptus amore
dum queror, et diuos, quamquam nil testibus illis

profeci, extrema moriens tamen adloquor hora.    8,20
Incipe Maenalios mecum, mea tibia, uersus.
Maenalus argutumque nemus pinosque loquentis
semper habet; semper pastorum ille audit amores
Panaque, qui primus calamos non passus inertis.

Incipe Maenalios mecum, mea tibia, uersus.    8,25
Mopso Nysa datur: quid non speremus amantes?
Iungentur iam grypes equis, aeuoque sequenti
cum canibus timidi ueniet ad pocula dammae.
28 Incipe Maenalios mecum, mea tibia, uersus. a
Mopse, nouas incide faces: tibi ducitur uxor;

sparge, marite, nuces: tibi deserit Hesperus Oetam.    8,30
Incipe Maenalios mecum, mea tibia, uersus.
O digno coniuncta uiro, dum despicis omnis,
dumque tibi est odio mea fistula dumque capellae
hirsutumque supercilium promissaque barba,

nec curare deum credis mortalia quemquam!    8,35
Incipe Maenalios mecum, mea tibia, uersus.
Saepibus in nostris paruam te roscida mala
(dux ego uester eram) uidi cum matre legentem;
alter ab undecimo tum me iam acceperat annus;

iam fragilis poteram a terra contingere ramos:    8,40
ut uidi, ut perii, ut me malus abstulit error!
Incipe Maenalios mecum, mea tibia, uersus.
Nunc scio quid sit Amor: duris in cautibus illum
aut Tmaros aut Rhodope aut extremi Garamantes

nec generis nostri puerum nec sanguinis edunt.    8,45
Incipe Maenalios mecum, mea tibia, uersus.
Saeuos Amor docuit natorum sanguine matrem
commaculare manus; crudelis tu quoque, mater:
crudelis mater magis, an puer improbus ille?

Improbus ille puer; crudelis tu quoque, mater.    8,50
Incipe Maenalios mecum, mea tibia, uersus.
Nunc et ouis ultro fugiat lupus; aurea durae
mala ferant quercus, narcisso floreat alnus,
pinguia corticibus sudent electra myricae,

certent et cycnis ululae, sit Tityrus Orpheus,    8,55
Orpheus in siluis, inter delphinas Arion.
Incipe Maenalios mecum, mea tibia, uersus.
Omnia uel medium fiat mare. Viuite, siluae:
praeceps aerii specula de montis in undas

deferar; extremum hoc munus morientis habeto.    8,60
Desine Maenalios, iam desine, tibia, uersus."
Haec Damon. Vos, quae responderit Alphesiboeus,
ducite, Pierides: non omnia possumus omnes.
"Effer aquam, et molli cinge haec altaria uitta,

uerbenasque adole pinguis et mascula tura,    8,65
coniugis ut magicis sanos auertere sacris
experiar sensus: nihil hic nisi carmina desunt.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.
Carmina uel caelo possunt deducere lunam;

caminibus Circe socios mutauit Vlixi;    8,70
frigidus in pratis cantando rumpitur anguis.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.
Terna tibi haec primum triplici diuersa colore
licia circumdo, terque haec altaria circum

effigiem duco: numero deus impare gaudet.    8,75
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.
Necte tribus nodis ternos, Amarylli, colores;
necte, Amarylli, modo et "Veneris" dic "uincula necto".
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.

Limus ut hic durescit, et haec ut cera liquescit    8,80
uno eodemque igni, sic nostro Daphnis amore.
Sparge molam et fragilis incende bitumine laurus.
Daphnis me malus urit; ego hanc in Daphnide laurum.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.

Talis amor Daphnim, qualis cum fessa iuuencum    8,85
per nemora atque altos quaerendo bucula lucos,
propter aquae riuom, uiridi procumbit in ulua
perdita, nec serae meminit decedere nocti,
talis amor teneat, nec sit mihi cura mederi.

Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.  8,90
Has olim exuuias mihi perfidus ille reliquit,
pignora cara sui; quae nunc ego limine in ipso,
terra, tibi mando: debent haec pignora Daphnim.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.

Has herbas atque haec Ponto mihi lecta uenena    8,95
ipse dedit Moeris (nascuntur pluruma Ponto);
his ego saepe lupum fieri et se condere siluis
Moerim, saepe animas imis excire sepulcris,
atque satas alio uidi traducere messis.

Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.    8,100
Fer cineres, Amarylli, foras, riuoque fluenti
transque caput iace, nec respexeris. His ego Daphnim
adgrediar; nihil ille deos, nil carmina curat.
Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.

Aspice: corripuit tremulis altaria flammis    8,105
sponte sua, dum ferre moror, cinis ipse. Bonum sit!
Nescio quid certe est, et Hylax in limine latrat.
Credimus? an qui amant ipsi sibi somnia fingunt?
Parcite, ab urbe uenit, iam parcite, carmina, Daphnis."

a§ a§ Ecloga nona    

Lycidas    9,1
Quo te, Moeri, pedes? An, quo uia ducit, in urbem?

Moeris
O Lycida, uiui peruenimus, aduena nostri
(quod nunquam ueriti sumus) ut possessor agelli
diceret: "Haec mea sunt; ueteres migrate coloni."
Nunc uicti, tristes, quoniam fors omnia uersat,    9,5
hos illi (quod nec uertat bene!) mittimus haedos.

Lycidas
Certe equidem audieram, qua se subducere colles
incipiunt mollique iugum demittere cliuo,
usque ad aquam et ueteres, iam fracta cacumina, fagos,
omnia carminibus uestrum seruasse Menalcan.    9,10

Moeris
Audieras, et fama fuit; sed carmina tantum
nostra ualent, Lycida, tela inter Martia, quantum
Chaonias dicunt aquila ueniente columbas.
Quod nisi me quacumque nouas incidere litis
ante sinistra caua monuisset ab ilice cornix,    9,15
nec tuos hic Moeris nec uiueret ipse Menalcas.

Lycidas
Heu! Cadit in quemquam tantum scelus? Heu! Tua nobis
paene simul tecum solacia rapta, Menalca?
Quis caneret Nymphas? Quis humum florentibus herbis
spargeret, aut uiridi fontis induceret umbra?    9,20
uel quae sublegi tacitus tibi carmina nuper,
cum te ad delicias ferres Amaryllida nostras?
"Tityre, dum redeo (breuis est uia) pasce capellas;
et potum pastas age, Tityre, et inter agendum
occursare capro (cornu ferit ille) caueto."    9,25

Moeris
Immo haec quae Varo, necdum perfecta, canebat:
"Vare, tuom nomen, superet modo Mantua nobis,
Mantua uae miserae nimium uicina Cremonae,
cantantes sublime ferent ad sidera cycni."

Lycidas
Sic tua Cyrneas fugiant examina taxos,    9,30
sic cytiso pastae distendant ubera uaccae,
incipe, si quid habes. Et me fecere poetam
Pierides; sunt et mihi carmina; me quoque dicunt
uatem pastores: sed non ego credulus illis;
nam neque adhuc Vario uideor nec dicere Cinna    9,35
digna, sed argutos inter strepere anser olores.

Moeris
Id quidem ago et tacitus, Lycida, mecum ipse uoluto,
si ualeam meminisse; neque est ignobile carmen:
"Huc ades, o Galarea: quis est nam ludus in undis?
Hic uer purpureum, uarios hic flumina circum    9,40
fundit humus flores; hic candida populus antro
imminet et lentae texunt umbracula uites.
Huc ades; insani feriant sine litora fluctus."

Lycidas
Quid, quae te pura solum sub nocte canentem
audieram? Numeros memini, si uerba tenerem:    9,45
"Daphni, quid antiquos signorum suspicis ortus?
Ecce Dionaei processit Caesaris astrum,
astrum quo segetes gauderent frugibus et quo
duceret apricis in collibus uua colorem.
Insere, Daphni, piros: carpent tua poma nepotes."    9,50

Moeris
Omnia fert aetas, animum quoque; saepe ego longos
cantando puerum memini me condere soles:
nunc oblita mihi tot carmina, uox quoque Moerim
iam fugit ipsa: lupi Moerim uidere priores.
Sed tamen ista satis referet tibi saepe Menalcas.    9,55

Lycidas
Causando nostros in longum ducis amores.
Et nunc omne tibi stratum silet aequor, et omnes,
aspice, uentosi ceciderunt murmuris aurae.
Hinc adeo media est nobis uia; namque sepulcrum
incipit apparere Bianoris. Hic, ubi densas    9,60
agricolae stringunt frondis, hic, Moeri, canamus:
hic haedos depone, tamen ueniemus in urbem.
Aut, si nox pluuiam ne colligat ante ueremur,
cantantes licet usque (minus uia laedit) eamus:
cantantes ut eamus, ego hoc te fasce leuabo.    9,65

Moeris
Desine plura, puer, et quod nunc instat agamus.
Carmina tum melius, cum uenerit ipse, canemus.

a§ a§ Ecloga decima    

Extremum hunc, Arethusa, mihi concede laborem:    10,1
pauca meo Gallo, sed quae legat ipsa Lycoris,
carmina sunt dicenda: neget quis carmina Gallo?
Sic tibi, cum fluctus subterlabere Sicanos,

Doris amara suam non intermisceat undam;    10,5
incipe; sollicitos Galli dicamus amores,
dum tenera attondent simae uirgulta capellae.
Non canimus surdis: respondent omnia siluae.
Quae nemora aut qui uos saltus habuere, puellae

Naides, indigno cum Gallus amore peribat?    10,10
Nam neque Parnasi uobis iuga, nam neque Pindi
ulla moram fecere, neque Aonie Aganippe.
Illum etiam lauri, etiam fleuere myricae;
pinifer illum etiam sola sub rupe iacentem

Maenalus et gelidi fleuerunt saxa Lycaei.    10,15
Stant et oues circum (nostri nec paenitet illas,
nec te paeniteat pecoris, diuine poeta:
et formosus ouis ad flumina pauit Adonis);
uenit et upilio; tardi uenere subulci;

uuidus hiberna uenit de glande Menalcas.    10,20
Omnes "Vnde amor iste" rogant "tibi?" Venit Apollo:
"Galle, quid insanis?" inquit; "tua cura Lycoris
perque niues alium perque horrida castra secuta est."
Venit et agresti capitis Siluanus honore,

florentis ferulas et grandia lilia quassans.    10,25
Pan deus Arcadiae uenit, quem uidimus ipsi
sanguineis ebuli bacis minioque rubentem:
"Ecquis erit modus?" inquit "Amor non talia curat,
nec lacrimis crudelis Amor nec gramina riuis

nec cytiso saturantur apes nec fronde capellae."    10,30
Tristis at ille: "Tamen cantabitis, Arcades, inquit,
montibus haec uestris, soli cantare periti
Arcades. O mihi tum quam molliter ossa quiescant,
uestra meos olim si fistula dicat amores!

Atque utinam ex uobis unus uestrisque fuissem    10,35
aut custos gregis aut maturae uinitor uuae!
Certe siue mihi Phyllis siue esset Amyntas,
seu quicumque furor (quid tum, si fuscus Amyntas?
et nigrae uiolae sunt et uaccinia nigra),

mecum inter salices lenta sub uite iaceret:    10,40
serta mihi Phyllis legeret, cantaret Amyntas.
"Hic gelidi fontes, hic mollia prata, Lycori;
hic nemus; hic ipso tecum consumerer aeuo.
Nunc insanus amor duri me Martis in armis

tela inter media atque aduersos detinet hostis.    10,45
Tu procul a patria (nec sit mihi credere tantum)
Alpinas, a, dura, niues et frigora Rheni
me sine sola uides. A, te ne frigora laedant!
a, tibi ne teneras glacies secet aspera plantas!

Ibo et Chalcidico quae sunt mihi condita uersu    10,50
carmina pastoris Siculi modulabor auena.
Certum est in siluis inter spelaea ferarum
malle pati tenerisque meos incidere Amores
arboribus: crescent illae, crescetis, Amores.

Interea mixtis lustrabo Maenala Nymphis,    10,55
aut acris uenabor apros; non me ulla uetabunt
frigora Parthenios canibus circumdare saltus.
Iam mihi per rupes uideor lucosque sonantis
ire; libet Partho torquere Cydonia cornu

spicula; tamquam haec sit nostri medicina furoris,    10,60
aut deus ille malis hominum mitescere discat!
Iam neque Hamadryades rursus nec carmina nobis
ipsa placent; ipsae rursus concedite, siluae.
Non illum nostri possunt mutare labores,

nec si frigoribus mediis Hebrumque bibamus,    10,65
Sithoniasque niues hiemis subeamus aquosae,
nec si, cum moriens alta liber aret in ulmo,
Aethiopum uersemus ouis sub sidere Cancri.
Omnia uincit Amor: et nos cedamus Amori."

Haec sat erit, diuae, uestrum cecinisse poetam,    10,70
dum sedet et gracili fiscellam texit hibisco,
Pierides: uos haec facietis maxima Gallo,
Gallo, cuius amor tantum mihi crescit in horas,
quantum uere nouo uiridis se subicit alnus.

Surgamus: solet esse grauis cantantibus umbra,    10,75
iuniperi grauis umbra; nocent et frugibus umbrae.
Ite domum saturae, uenit Hesperus, ite, capellae.